Moest hij 200 meter verderop bij de buurman zijn… dan pakte hij al de auto. Leon van Meir van de gelijknamige uien- en aardappelhandel, fietste helemaal niet graag. Wat bezielde hem om ineens helemaal naar de Noordkaap te fietsen? Hij doet zijn verhaal in vakblad Primeur.
Daarvoor moeten we ruim twee jaar terug in de tijd. “In november 2018 heb ik een herseninfarct gehad. Gelukkig was ik snel in het ziekenhuis waar ik meteen geholpen kon worden. In eerste instantie leek het herstel voorspoedig te verlopen. Lichamelijk was ik nog helemaal in orde, maar gaandeweg kwam ik erachter dat ik toch meer schade had opgelopen. Ik merkte dat mijn brein snel overbelast raakte.”
In het begin was dat lastig om te onderkennen. Leon ging gewoon door met ondernemen, maar liep daarbij tegen zijn grenzen aan. “Ik kreeg duizelingen, kon me niet goed concentreren, het werd lastig voor me om auto te rijden terwijl ik vroeger werkelijk alles kon besturen. Terug in het ziekenhuis zeiden ze dat mijn brein nog op 50% functioneerde. Ik moest mijn werk voor de helft afbouwen en pieken in belasting voorkomen. Het betekende dat ik mijn managementtaken grotendeels moest neerleggen,” vertelt Leon. “Gelukkig heeft het managementteam dat heel goed opgevangen.”
Leon nam een time-out aan de Zeeuwse kust. Rust en regelmaat was het devies, maar de drang om uitdagingen aan te gaan bleef. Een lange fietstocht met flinke tegenwind op de terugweg bleek een remedie. “Zo kon ik toch een prestatie leveren, ik putte me lichamelijk uit, maar werd er geestelijk helemaal niet moe van.” Omdat hij het niet kon hebben dat leeftijdsgenoten hem met gemak konden inhalen, pakte hij steeds vaker de fiets en werd sterker en fitter en moest er weer een nieuwe uitdaging komen.
Dat werd een tocht van 2300 km, via Duitsland, Denemarken en Finland naar het noordelijkste puntje van ons continent, de Noordkaap. “Ik plande telkens een rit van 130-160 km per dag naar het volgende hotel. Het eerste half uur was altijd afzien, maar daarna begon het genieten. Aangekomen rustte ik 10 minuten, douchte en voelde me daarna weer helemaal opgeladen. De rust, de fysieke inspanning en geen stress, het deed me enorm goed.” Na slechts drie weken fietsen bereikte Leon zijn bestemming, maar de aankomst op de Noordkaap was een deceptie. “Het was heel mistig, het waaide hard en ik kon geen hand voor ogen zien. Op Google Maps zag ik meer dan in werkelijkheid.”
Afgelopen zomer ondernam hij een tweede poging, dit keer met nog meer uitdaging. De route werd gepland door Zweden om boven de Botnische Golf de rivierengrens naar Finland over te steken. Na 20 dagen onderweg, 2700 km in de benen en slechts 700 km te gaan, hield een Finse douanier Leon op één van de bruggen over de rivierengrens tussen Zweden en Finland tegen. Wegens corona was en bleef de grens met het ‘coronatolerante’ Zweden strikt gesloten. Leon moest kiezen: een enorme omweg maken of omdraaien. Op Google Maps showt hij het onherbergzame Zweden. Samen met het risico dat ook de Noorse grens mogelijk gesloten zou worden voor reizigers uit Zweden, besloot hij om te keren.
Noodgedwongen liet hij zijn fiets achter, maar kocht in Nederland geen nieuwe. “Zo’n fiets wordt haast een stuk van jezelf. Onderweg stalde ik hem het liefst op mijn kamer, je bent er zo van afhankelijk. Het is net als je paspoort, pasjes en telefoon. Mijn dochter Ria plaatste een bericht op Facebook of er misschien iemand was die mijn fiets mee kon nemen. Sinds een aantal weken heb ik hem terug en daar ben ik heel blij om. Ik wist niet dat je een fiets kon missen.”
Het fietsen bracht Leon een manier om met zijn handicap om te kunnen gaan. Die handicap is uiterlijk niet zichtbaar, maar beheerst ondertussen wel zijn leven. “In heel mijn leven heb ik mezelf hoge doelen gesteld. Fietsen gaf me een nieuw doel, maar afgelopen zomer ervoer ik voor het eerst dat ik een gesteld doel niet kon bereiken. Dat deed wel wat met me en in die zin heeft deze tocht me ook weer tot nieuw zelfinzicht gebracht,” besluit Leon.
Ook Primeur-ontvangen? Klik hier om een abonnement af te sluiten