Op de vakbeurs Fruit Logistica verzamelden de belangrijkste spelers uit de AGF-sector zich onlangs in het kloppende hart van Europa. Er werd gesproken over internationale thema's met Trump, het opkomende populisme, Brexit, de EU, kostenverschillen, protectionisme en een vertrek uit de euro als voornaamste onderwerpen in plaats van globalisering.
We spraken met Leonardo Odorissi, adviseur bij Fruitimpresse Veneto en vroegen hem naar zijn mening over de recente klacht van Associazione Nazionale Imprese Trasporti Automobilistici (Anita) aan het Comité National Routier (Cnr) over de kosten van wegtransport in de EU.
Leonardo Odorizzi in zijn kantoor.
"De grote verschillen tussen de kosten van wegtransport is één van de vele problemen binnen de EU. In Italië bedragen de kosten per kilometer €0,43 per km. In Bulgarije is dit €0,11 per km. En dat is niet het enige verschil want ook de werkuren variëren. In Litouwen mag een chauffeur jaarlijks 2.025 uur werken, in Roemenië 1.980 uur, in Polen 1.900 en in Spanje, Slowakije, Tsjechië en Italië maar 1.800 uur. Dit is uiteraard van invloed op de uurtarieven, die variëren van €28,18 in Italië tot €8,01 in Bulgarije."
Er is dus een verschil in de marktaandeel?
Inderdaad. In 2014 maakten Poolse vrachtwagens de meeste kilometers met een aandeel van 61% in het internationale transport. Gevolgd door Spanje met een aandeel van 35%. Het aandeel van Italië bedroeg slechts 13%.
Inderdaad. In 2014 maakten Poolse vrachtwagens de meeste kilometers met een aandeel van 61% in het internationale transport. Gevolgd door Spanje met een aandeel van 35%. Het aandeel van Italië bedroeg slechts 13%.
Het ontbreken van eenheid op Europees niveau heeft ertoe geleid dat lidstaten specifieke normen hebben ingevoerd...
Frankrijk, Duitsland en België hebben al wetten aangenomen om hun eigen arbeidsmarkt te beschermen. Het ziet er naar uit dat dit ook in Italië zal gebeuren. Frankrijk heeft een protectionistische maatregel getroffen die buitenlandse bedrijven verplicht dezelfde bijdragen te betalen dan Franse bedrijven met een prijs van €300 per inkomend voertuig. Deze situatie is onhoudbaar. De kosten van het transport per vrachtwagen van Catania naar Milaan (ongeveer 1.350 km) zijn hierdoor hoger dan het vervoeren van een container van Genua naar Shanghai (ruim 11.000 km) en hoger dan het vervoeren van dezelfde vracht van Noord-Italië naar Duitsland.
Het is niet alleen kommer en kwel bij Italiaanse transporteurs, toch? Het Doing Business report 2016- het jaarlijkse rapport van de Wereldbank over het gemak van zakendoen in 189 landen, plaatste Italië op nummer één wat betreft tijden en kosten.
Ja, we boeken zo nu en dan ook vooruitgang. De Wereldbank bevestigde ook de verbeteringen in de aanpak van handelsgeschillen. Italië steeg van plaats 147, in 2015, naar plaats 111. De verbeteringen zijn mogelijk gemaakt door justitiële hervormingen en de Jobs Act.
Volgens de Eurobarmeter in Brussel kent Italië, na Cyprus, het laagste aantal mensen dat positief is over de eenheidsmunt. Hoe denken transporteurs hierover?
Eerlijk gezegd maken we ons zorgen. Je hoeft geen econoom te zijn om in te zien dat een vertrek uit de euro rampzalige gevolgen zal hebben. De buitenlandse- en staatsschuld van Italië is enorm. Een vertrek uit de euro zou betekenen dat we deze schulden moeten aflossen met een nieuwe gedevalueerde munt. Dit zou desastreus zijn voor onze economie tenzij we terugbetaling van onze schuld kunnen ontlopen. De EU en schuldeisende landen zullen hier echter op reageren en misschien sluiten ze zelfs hun grenzen voor onze bedrijven.
Italië heeft dus mogelijk een groot probleem...
We kunnen te maken krijgen met douaneheffingen naar twee van onze belangrijkste afzetmarkten, die ons een aanzienlijk surplus opleveren. We exporteren jaarlijks voor ruim €50 miljard naar Duitsland en voor €40 miljard naar Frankrijk. Het beschermen van Italiaanse producten door wetten zou een oplossing kunnen zijn maar we moeten niet vergeten dat Italië de helft van wat het produceert, exporteert. De beste oplossing is dan ook het gelijktrekken van de arbeidskosten in de EU.
We kunnen te maken krijgen met douaneheffingen naar twee van onze belangrijkste afzetmarkten, die ons een aanzienlijk surplus opleveren. We exporteren jaarlijks voor ruim €50 miljard naar Duitsland en voor €40 miljard naar Frankrijk. Het beschermen van Italiaanse producten door wetten zou een oplossing kunnen zijn maar we moeten niet vergeten dat Italië de helft van wat het produceert, exporteert. De beste oplossing is dan ook het gelijktrekken van de arbeidskosten in de EU.